’Typee, typee adles!’

Wazig kijkt Roland onze taxichauffeur aan. ‘Typee, typee adles!’. Typee adles? Ongeduldig gebaart de man naar zijn telefoon waarop Google maps geopend is. ‘Typee adles!’. Oh, we moeten adres van ons hotel intypen zodat hij weet waar hij ons naartoe moet brengen. Het is, ook na een aantal dagen Bangkok, nog even wennen aan het Engels met een Thais accent, zeker omdat veel Thai moeite hebben met de ‘r’. Bovendien komen we net uit de nachttrein, dus we zijn niet 100% fris ondanks het comfort van de eersteklas (lees: tweepersoons) couchette waarin we best redelijk hebben geslapen.

In Bangkok bezochten we de grootste bezienswaardigheden. Het Koninklijk Paleis met de bijbehorende tempel (veel bezienswaardiger dan het paleis zelf), de Wat Pho (tempel) met de enorme liggende boeddha en Kao San Road, een straatje met heel veel eettentjes en winkeltjes in de buurt van ons hotel. Met een bootje staken we de rivier over naar de Wat Arun, in Hindoetempel in het oude gedeelte van de stad. Ook maakten we, na een bezoek aan De Gouden Boeddha (dit vereist wat toelichting. De meeste Boeddha’s hebben een gouden uiterlijk, maar deze is – naar men zegt - van massief goud) een fiets-/boottocht door Chinatown en aangrenzende ‘buitenwijk’ met veel kanalen, groen en huizen op palen. Erg verrassend. Ons aangename hotel lag niet in de beste wijk maar wel dicht bij de highlights, zodat we alles te voet konden bereiken. Bovendien had de staf, zonder dat wij daarom hadden gevraagd, spontaan onze reservering aangepast zodra wij lieten weten dat wij een dag later zouden arriveren, zodat wij de gemiste eerste overnachting niet hoefden te betalen.

De eerste ‘stop’ na Bangkok was het Khao Sok National Park. Nadat de kwestie met de taxichauffeur was opgelost arriveerden we vlot op de plaats van bestemming, vlakbij de toegang tot het park. Een prachtige accommodatie, met eenvoudige houten huisjes in een jungletuin pal aan een rivier. We kregen wel de waarschuwing om, als we weggingen, ramen en deuren te sluiten. Dat bleek inderdaad nodig, want nog diezelfde middag, terwijl wij met een boek op ons verandaatje zaten, kwam een groepje makaken de buurt onveilig maken. Hoewel helemaal niet agressief, hadden de grijpgrage handjes al snel het rondslingerende speelgoed van buurkindjes te pakken, tot luid verdriet van de betreffende kleintjes. In het Nationaal Park wandelden we door de jungle (met watervallen en nog meer apen, waaronder brillangoeren. Beeldschoon!), en verwonderden we ons over de veelheid van de geluiden in het woud. Zo hoorden we het Fluitketelbeestje, het Achteruitrijvogeltje en het Telefoonpiepertje. Vooral dat laatste diertje leidde aanvankelijk tot verwarring, want hoe kan het dat je steeds een telefoon hoort overgaan, maar je ziet niemand in de buurt? Probeer je deze geluiden maar eens voor de geest te halen, dan weet je precies wat wij hoorden. Ook maakten we in een internationaal gezelschap een tweedaagse excursie naar het prachtige Cheow Larn Meer, een stuwmeer te midden van karstbergen. We zagen olifanten langs de oever, bezochten een druipsteengrot, voeren op een bamboevlot en sliepen in een drijvend bungalowtje.

En inmiddels zitten we alweer op de volgende locatie: Khao Lak. In een uiterst betaalbaar heerlijk hotel pal aan een mooi strand. Terwijl de airco’s van de bungalows in de weelderig groene tuin onder ons zoemen, slurpen wij op ons balkon de ramen uit onze ‘noodlepot’ naar binnen. Na ruim anderhalve week zo’n 2x per dag buiten de deur eten zijn we weer eens toe aan een ‘zelfbereide maaltijd met het bord op schoot’. Dus, ondanks dat we vandaag bericht hebben ontvangen van Qatar Airways dat wij voor het klein leed van vorige week gecompenseerd worden met maar liefst € 600,- per persoon (belachelijk veel in onze ogen, maar wie zijn wij om de internationale richtsnoer te betwisten?), hebben we onszelf vanavond getrakteerd op een echte backpackersmaaltijd: instant noodles, met yoghurt en een mandarijntje (met complimenten van het hotel) na. De komende dagen gaan we hier ons gemiddelde stappendoel, dat de afgelopen week op zo’n 10 km per dag lag, om zeep helpen door heerlijk te niksen aan zee!

Al zoveel ervaring, maar toch weer mislukt

In het midden van de grote stationshal zitten mensen in groepjes in kleermakerszit op de glanzende tegelvloer, hun schoenen keurig gepaard naast zich. Kinderen rennen lachend en gillend rondjes rond de groepjes, Thaise en Westerse toeristenkindjes gemengd in hetzelfde spel. Vanaf de bankjes aan de zijkant van de hal kijken wij geamuseerd toe terwijl we wachten op de nachttrein naar Surat Thani. Een blond jongentje struikelt en valt. Zijn mond vertrekt, maar dan ziet hij zijn vriendjes lachten. Hij verbijt daarom snel de pijn en springt moedig weer op, maar meldt zich toch snel even bij mama die hem met een aai over de bol weer op weg helpt. Het Westerse stel reist met 3 kinderen. Ik constateer dat het gezin van vijf met minder bagage reist dan wij tweeën, behalve dan dat ze ook een gitaar bij zich hebben. Al zoveel reiservaring, maar – ondanks onze goede voornemens om deze keer toch echt ‘licht’ te reizen – het is toch weer mislukt. Onze backpacks zitten stampvol en wegen als lood. De schrale troost is dat we alles wel zelf moeten dragen, maar ach: we hebben niet voor niets gefitnest in de afgelopen maanden. Qua kleding hebben we het netjes gedaan deze keer, maar daarnaast kunnen we wel een drogisterij en een hengelsportzaak beginnen. Laten we het er maar op houden dat we op alles voorbereid zijn.

Waar we niet op waren voorbereid, was dat we niet zouden vertrekken. Althans, niet op die dag. Ruim tien jaar geleden schreef ik, naar Confucius: ‘A journey of a thousand miles begins with a single step.’ Maar deze reis begon met ‘one step back’. Na een voorspoedige reis naar Schiphol, een vlotte in- en supersnelle securitycheck, begon het lange wachten. En wachten, en wachten, en wachten. De oorspronkelijke vertrektijd van 15.15 uur werd overschreden, ‘sorry dames en heren, er is een klein technisch mankement aan het vliegtuig maar er wordt aan gewerkt’. Helaas mocht al het werk niet baten en om 21.30 uur trok Qatar Airways de conclusie dat het een verloren zaak was. Kortom: terug door de douane, naar de aankomsthal, bagage ophalen (maar eenmaal in de hal: nee, toch niet ophalen. Uw bagage wordt doorgelabeld naar uw vervangende vlucht), en met de bus naar een hotel. Die bus bleek nog wel een dingetje, want dat bleek de reguliere hotelshuttle te zijn die eens per halfuur reed en uiteraard niet genoeg plek bood aan alle gestrande passagiers. Kortom: na vijf kwartier buiten in de druilerige regen konden we eindelijk een plekje bemachtigen, om vervolgens weer in de lange rij bij de hotelreceptie terecht te komen. Maar…petje af voor IBIS, want eenmaal binnen was het daar allemaal keurig geregeld! De twee meisjes achter de receptie hadden er rode koontjes van, maar werkten alle saggerijnige klanten vriendelijk en vlot weg zodat we rond 00.15 uur eindelijk doodmoe op ons bed neervielen. De grote onbekende: wanneer en hoe nu verder?

In de app van de luchtvaartmaatschappij was de nieuwe vluchttijd gedurende de nacht aangepast van 10 uur de volgende ochtend naar 14.00 uur. We hadden de wekker daarom op een uur vóór ‘einde ontbijttijd’ gezet en ons vervolgens nog maar een keer omgedraaid. Rond 8.15 werden we wakker gebeld: onze vlucht was omgeboekt naar KLM, we zouden ’s avonds om 20.55 uur naar Bangkok vertrekken, met een rechtstreekse vlucht. Aan het ontbijt bleek dat medereizigers ook bericht hadden ontvangen, maar desondanks was er veel onduidelijkheid. Moesten we opnieuw inchecken? Hoe zat het met de bagage? En onze gereserveerde stoelen? Kortom: aan het ‘werk’: een rondje bellen, online inchecken, enzovoort. Gelukkig kregen we een uitnodiging van P. N. te B. () om ’s middags koffie te komen drinken in zijn nieuwe huis, vlakbij. Toch nog iets gezelligs te doen op deze suffe dag! Opnieuw op Schiphol aangekomen besloten we toch nog even te gaan informeren naar de bagage. Want hoewel Qatar beloofd had dat deze zou worden doorgelabeld, wilden we het zekere voor het onzekere nemen. De vriendelijke dames bij de KLM Servicedesk konden geen registratie vinden van onze bagage. O jee…. ‘Gaat u rustig even een kopje koffie drinken, dan bellen wij even voor u rond.’ Zo gezegd, zo gedaan. Maar onze bagage bleef ook na tweeëneenhalf uur nog spoorloos, ondanks de inmiddels talloze telefoontjes en een eigen zoektocht via de Qatarbalie en door de volle bagagerekken die toch (huh?) bij de bagagebanden stonden. Toen vervolgens nog dreigde dat wij zonder onze bagage niet mee zouden mogen (immers: dan zou KLM aansprakelijk zijn voor onze bagage die door Qatar zoekgemaakt was), zonk de moed ons in de schoenen. Gelukkig streken de dames met de hand over het hart en raadden ons aan om maar gewoon te gaan boarden.

Precies op tijd vertrokken we – alsnog – richting Bangkok, met het bange vermoeden dat onze backpacks niet zouden gaan arriveren de volgende dag. Niet aan denken, morgen weer een dag. Heel groot was dus de opluchting toen in Bangkok onze bagage in de grote gele flightbags de transportband op zagen rollen! Ons geluk was gekeerd, de reis was begonnen!

Welkom op ons Reisblog!

Hallo en welkom (terug) op ons reisblog!

Om te beginnen: alle goeds voor 2023! Wij starten het nieuwe jaar met onze grote liefhebberij: de wereld verkennen :) Via dit blog kun je op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens onze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar wij ons bevinden en waar we zijn geweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Wij zien je graag terug op ons reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Hartelijke groet,

Roland en Barbara

PS. Voor de lieve schenkers van fotoruimte tijdens onze vorige reizen: wij kunnen voorlopig nog even vooruit met de beschikbare ruimte dankzij jullie eerdere donaties! Dus nogmaals dank daarvoor!