‘Schiet op, muts!’, mopper ik van achter Rolands rug op de scooter tegen een dame die vreselijk staat te aarzelen om de ruimte, die Roland haar biedt om in te voegen, te gebruiken. Het verkeer in de hoofdstraten van Ubud is verschrikkelijk druk. Wij hebben ons wederom bij het scooterlegioen gevoegd dat dagelijks door de straten trekt en tussen en langs auto’s doorglipt zodra er een gaatje in het verkeer ontstaat. Hoewel we aanvankelijk wat aarzelden gezien de schijnbare verkeerschaos, blijkt een en ander in de praktijk toch vrij ordelijk en volgens bepaalde, ongeschreven regels te verlopen en zoeven we nu als volleerde scooteraars door de stad (nou ja, ik als volleerde achteropzitter), waarbij we ook de stoepen niet mijden om langs de regelmatig stilstaande auto’s te komen . Do as the locals do! En bovendien een welkome afwisseling van de Grab (de Ubertaxi, die overigens in Yogya goedkoper was dan de traditionale (brom)fietsriksja’s, de becaks!) die we in andere plaatsen veel gebruikt hebben en waarvan de chauffeur de verkeersregelaar regelmatig (althans: in Indonesië) een fooitje moest toestoppen om gelegenheid te krijgen bij het afslaan op een drukke kruising.

Na een heerlijk verblijf op Nusa Lembongan, waar we vanaf het terras van ons resort(je) de zeeschildpadden zagen, genoten van het uitzicht vanuit onze infinitypool, snorkelden met mantaroggen en – ook hier – op een scooter het eiland en een stukje van Nusa Ceningan verkenden, reisden we naar Ubud. Volgens de boekjes het relaxte, culturele hart van Bali. Hoewel we soms wel een beetje naar de cultuur op zoek moesten, vonden we tussen alle (overigens heel leuke) horeca en de talloze toeristenkraampjes en -winkeltjes toch een paar prachtige tempels, een paleis en, met name langs de doorgaande wegen aan de randen van de stad, de ambachtelijke kunst handwerk waar Ubud bekend om staat. Ons hotel had, niet helemaal toevallig uiteraard , een mooi uitzicht op rijstvelden en de daarop in ganzenpas (!) fouragerende loopeenden. Tijdens onze tochten in Ubud en omgeving verkenden we de rijstvelden verder. Het waren mooie plaatjes onderweg die deden denken aan de pentekeningen van vroeger en waarvan wij mentale foto’s opsloegen in ons geheugen. Wij waren vooral onder de indruk van de (bekende) Tegalalang rijstterrassen, die door de relatieve rust van laagseizoen (en post-Corona?) nog heerlijk leeg waren zodat we op ons gemak konden rondwandelen om veel te veel foto’s te maken. ’s Avonds bezochten we traditioneel Balinese dansvoorstellingen, waaronder een Legong (een technisch heel gecompliceerde dansvorm, die in hoog aanzien staat) en de Kecak vuurdans. Die laatste wordt uitgevoerd door een grote groep mannen, die in een trance-achtige setting zingen, declameren en bijdragen aan de uitvoering van het Ramayanaverhaal door enkele dancers. Het sonore ritme van het ‘chak-achak-achak-achak-achak-achak-achak-achak-achak’-gehum bleef ons nog lang na de voorstelling bij. De vuurdans, die formeel het hoogtepunt van de avond vormt, vonden wij eigenlijk nog het minst interessant.

Bali lijkt, veel meer dan de Borobudur en Yogyakarta waar we regelmatig groepen troffen die onder het uiten van luide group yells en allemaal gekleed in dezelfde shirtjes met het bedrijfsspandoek op de groepsfoto gingen, het domein van de westerse toeristen. Aussies, Fransen, Duitsers, Amerikanen, Engelsen, een enkele Rus of Israëli en natuurlijk ook van ons uit ‘Blanda’. Waar wij ons, beïnvloed door de actuele ‘excuuscultuur’ ten aanzien van het koloniale verleden, soms wat ongemakkelijk voelen, verwelkomen de Indonesiërs ons allerhartelijkst na het inmiddels nogal vermoeide antwoord op de steeds weerkerende vraag ‘Where are you from?’. Je herkomst lijkt namelijk voor alles van belang: het kopen van een museumkaartje, het bestellen van een drankje, het afrekenen van je colaatje in de minimarkt, en noem maar op, en is één van mijn kleine reisergernissen (naast mensen die niet opschieten in het verkeer ). Maar naast bescheidenheid siert ook geduld de mens, dus ik doe mijn best…

Inmiddels zijn we aangekomen op de laatste ‘echte’ stop van onze reis: het eilandje Gili Air, onder de rook van Lombok en met, in de verte, uitzicht op een van de iconische vulkanen op Bali. Onze opdracht hier: zon, zee, strand, lekker eten en drinken, relaxen aan de pool en in de spa (massages van een uur voor € 9, count me in!) en, natuurlijk, vissen voor manlief. De planning van de laatste etappe van onze reis bleek een beetje een uitdaging. Het blijkt namelijk de 22^e Nyepi te zijn op Bali, een hindoeïstisch stiltefeest waarbij het hele eiland een dag tot stilstand komt. Toeristen worden weliswaar gevoederd, maar verder geacht in hun hotel of resort te blijven en zich rustig te gedragen die dag. Op zich geen probleem omdat wij rond middernacht (de 22^e om 1 uur) vliegen, maar nu blijkt dat uitchecken op die datum uit hotels niet mogelijk is, dus het boeken van een overnachting van 21-22 maart ook niet. En dat wilden wij wel gezien onze middernachtelijk vertrek. Maar vooral bleek: men viert op de 21^e ’s avonds feest (onze taxichauffeur noemde het, heel eufemistisch, ‘voorbereidingen voor Nyepi’), zodat vervoer naar de luchthaven en allerlei andere zaken voor ons dan mogelijk een uitdaging worden. Om zeker te zijn dat wij onze vlucht op de 22^e om 1 uur ’s nachts zonder zorgen halen, hebben we daarom besloten de 20^e terug te varen van Gili Air naar Bali en een hotel te nemen dat op loopafstand van de luchthaven ligt. Gelukkig ligt de luchthaven dan weer vlak naast een strandbestemming, en zo komt het dan toch weer goed ! Wij hopen dat onze terugreis voorspoediger gaat verlopen dan de heenreis op 1 (en 2) januari, we houden jullie op de hoogte!