In het midden van de grote stationshal zitten mensen in groepjes in kleermakerszit op de glanzende tegelvloer, hun schoenen keurig gepaard naast zich. Kinderen rennen lachend en gillend rondjes rond de groepjes, Thaise en Westerse toeristenkindjes gemengd in hetzelfde spel. Vanaf de bankjes aan de zijkant van de hal kijken wij geamuseerd toe terwijl we wachten op de nachttrein naar Surat Thani. Een blond jongentje struikelt en valt. Zijn mond vertrekt, maar dan ziet hij zijn vriendjes lachten. Hij verbijt daarom snel de pijn en springt moedig weer op, maar meldt zich toch snel even bij mama die hem met een aai over de bol weer op weg helpt. Het Westerse stel reist met 3 kinderen. Ik constateer dat het gezin van vijf met minder bagage reist dan wij tweeën, behalve dan dat ze ook een gitaar bij zich hebben. Al zoveel reiservaring, maar – ondanks onze goede voornemens om deze keer toch echt ‘licht’ te reizen – het is toch weer mislukt. Onze backpacks zitten stampvol en wegen als lood. De schrale troost is dat we alles wel zelf moeten dragen, maar ach: we hebben niet voor niets gefitnest in de afgelopen maanden. Qua kleding hebben we het netjes gedaan deze keer, maar daarnaast kunnen we wel een drogisterij en een hengelsportzaak beginnen. Laten we het er maar op houden dat we op alles voorbereid zijn.

Waar we niet op waren voorbereid, was dat we niet zouden vertrekken. Althans, niet op die dag. Ruim tien jaar geleden schreef ik, naar Confucius: ‘A journey of a thousand miles begins with a single step.’ Maar deze reis begon met ‘one step back’. Na een voorspoedige reis naar Schiphol, een vlotte in- en supersnelle securitycheck, begon het lange wachten. En wachten, en wachten, en wachten. De oorspronkelijke vertrektijd van 15.15 uur werd overschreden, ‘sorry dames en heren, er is een klein technisch mankement aan het vliegtuig maar er wordt aan gewerkt’. Helaas mocht al het werk niet baten en om 21.30 uur trok Qatar Airways de conclusie dat het een verloren zaak was. Kortom: terug door de douane, naar de aankomsthal, bagage ophalen (maar eenmaal in de hal: nee, toch niet ophalen. Uw bagage wordt doorgelabeld naar uw vervangende vlucht), en met de bus naar een hotel. Die bus bleek nog wel een dingetje, want dat bleek de reguliere hotelshuttle te zijn die eens per halfuur reed en uiteraard niet genoeg plek bood aan alle gestrande passagiers. Kortom: na vijf kwartier buiten in de druilerige regen konden we eindelijk een plekje bemachtigen, om vervolgens weer in de lange rij bij de hotelreceptie terecht te komen. Maar…petje af voor IBIS, want eenmaal binnen was het daar allemaal keurig geregeld! De twee meisjes achter de receptie hadden er rode koontjes van, maar werkten alle saggerijnige klanten vriendelijk en vlot weg zodat we rond 00.15 uur eindelijk doodmoe op ons bed neervielen. De grote onbekende: wanneer en hoe nu verder?

In de app van de luchtvaartmaatschappij was de nieuwe vluchttijd gedurende de nacht aangepast van 10 uur de volgende ochtend naar 14.00 uur. We hadden de wekker daarom op een uur vóór ‘einde ontbijttijd’ gezet en ons vervolgens nog maar een keer omgedraaid. Rond 8.15 werden we wakker gebeld: onze vlucht was omgeboekt naar KLM, we zouden ’s avonds om 20.55 uur naar Bangkok vertrekken, met een rechtstreekse vlucht. Aan het ontbijt bleek dat medereizigers ook bericht hadden ontvangen, maar desondanks was er veel onduidelijkheid. Moesten we opnieuw inchecken? Hoe zat het met de bagage? En onze gereserveerde stoelen? Kortom: aan het ‘werk’: een rondje bellen, online inchecken, enzovoort. Gelukkig kregen we een uitnodiging van P. N. te B. () om ’s middags koffie te komen drinken in zijn nieuwe huis, vlakbij. Toch nog iets gezelligs te doen op deze suffe dag! Opnieuw op Schiphol aangekomen besloten we toch nog even te gaan informeren naar de bagage. Want hoewel Qatar beloofd had dat deze zou worden doorgelabeld, wilden we het zekere voor het onzekere nemen. De vriendelijke dames bij de KLM Servicedesk konden geen registratie vinden van onze bagage. O jee…. ‘Gaat u rustig even een kopje koffie drinken, dan bellen wij even voor u rond.’ Zo gezegd, zo gedaan. Maar onze bagage bleef ook na tweeëneenhalf uur nog spoorloos, ondanks de inmiddels talloze telefoontjes en een eigen zoektocht via de Qatarbalie en door de volle bagagerekken die toch (huh?) bij de bagagebanden stonden. Toen vervolgens nog dreigde dat wij zonder onze bagage niet mee zouden mogen (immers: dan zou KLM aansprakelijk zijn voor onze bagage die door Qatar zoekgemaakt was), zonk de moed ons in de schoenen. Gelukkig streken de dames met de hand over het hart en raadden ons aan om maar gewoon te gaan boarden.

Precies op tijd vertrokken we – alsnog – richting Bangkok, met het bange vermoeden dat onze backpacks niet zouden gaan arriveren de volgende dag. Niet aan denken, morgen weer een dag. Heel groot was dus de opluchting toen in Bangkok onze bagage in de grote gele flightbags de transportband op zagen rollen! Ons geluk was gekeerd, de reis was begonnen!