Op de rubberplantages langs de weg hangt aan iedere boom een bakje waar, tergend langzaam (ongeveer hetzelfde tempo als waarin wij bruin worden ?), het rubbersap in stroomt. De plantages worden afgewisseld met pittoreske dorpjes en palmplantages, maar vanaf mijn plek midden in het propvolle minibusje kan ik niet zien wat voor palmen het zijn. De twee Thai die voor me zitten, zitten te slapen. Een leunt daarbij knus tegen een daardoor wat ongemakkelijk kijkende Spaanse jongen aan. Ook het Israëlische meisje is in slaap gevallen. Haar vriend, ietwat chagrijnig van haar zorgen over hun bagage (moet het koffertje voorin of achterin, of toch maar bij de voeten? Oh nee, we zetten het op de achterbank. Ach, nu komt er nog een passagier bij, waar nu weer heen met de bagage?), kijkt op zijn telefoon naar de Israëlische versie van Temptation Island. Althans, daar lijkt het op. Ook de andere passagiers swipen op hun mobiel of kijken naar buiten. De boomlange Thai die zich op de achterbank heeft opgevouwen is inmiddels uitgepraat met de Duitse jongen die zich nog tussen hem en de bagage in gepropt heeft en wiens vriendin op het middenstoeltje voorin is beland. De chauffeur stuurt in vlot tempo naar het zuiden, over de goede maar bochtige weg.

We hebben ons strandparadijs, een enclave van Duitsers, Scandinaviërs en Amerikanen (en twee Nederlanders ?) op leeftijd verlaten en zijn onderweg naar Railay, een schiereilandje nabij Krabi dat alleen per boot bereikbaar is. Het karstlandschap moet (ook) daar prachtig zijn en we zijn van plan een boottocht te gaan maken naar verschillende eilandjes. Bij een klein reisbureautje langs de straat in Khao Lak hebben we de tickets voor de minibusrit en het aansluitende boottochtje geboekt. Die hebben we daarstraks moeten afgeven aan de chauffeur, dus we gaan zien hoe dat straks loopt bij het bootje. Maar vooralsnog vertrouwen we op de goede afloop en hopen we rond lunchtijd op onze nieuwe stek voor een paar dagen te arriveren.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na enig onderhandelen kwam het inderdaad goed en konden we aan boord van de longtailboot richting Railay. Khop khun ka (dank je wel, met langgerekte klemtoon op de aaaaa)! Daar wachtte ons een schok. Toen we na een snelle lunch de omgeving gingen verkennen, troffen we een bomvol schiereiland aan. We waren bepaald niet de enigen die hier van het natuurschoon kwamen genieten! Weifelend keken we elkaar aan: willen we hier echt drie dagen blijven? Gelukkig bleek al snel dat er veel dagjesmensen waren, die met een boottochtje (vergelijkbaar met wat wij voor een van de komende dagen in de planning hadden) de mooiste plekjes van de omgeving aandeden. Kortom: een uurtje later was het merendeel weer verdwenen en was het niet meer overvol, maar gezellig druk in de enige ‘shopping street’ van het eiland. Pffff!

Ook geschokt zijn we door het gebrek aan respect – om niet te zeggen: domheid? - van sommige mensen. Zo is hier aan het uiteinde van Railay beach, volgens de Lonely Planet kandidaat voor het mooiste strand van Thailand, een heiligdom van de vissers, moslims en hindoes. In een grot onder de overhangende rotsen offeren zij houten fallussen en andere geschenken, in de hoop de legendarische verdronken Indiase prinses gunstig te stemmen zodat zij voor een goede vangst zorgt. Sprakeloos was ik toen ik een van de toeristen een geofferde houten kralenketting van een van de fallussen af zag halen, bij zichzelf omhing om vervolgens een selfie te maken. Gelukkig hing ze hem vervolgens wel weer netjes terug, maar in mijn persoonlijke ‘Hoe hoort het eigenlijk?’ (wie kent hem nog, van Amy ten Have-Groskamp) is dat niet gepast met iemands offergaven. Of de reactie die Roland kreeg, toen hij een snorkelaar er vriendelijk op attendeerde dat die het levende koraal stond te vertrappen en misschien beter ergens anders kon gaan staan: ‘Oh, yeah right!’, om vervolgens gezellig door te kletsen met degene ernaast. Shocking, wat ons betreft!

Desondanks hebben we ons hier verder prima geamuseerd en ook nog aan topsport gedaan: we hebben 1260 treden omhoog en weer naar beneden geklommen om de Tijgergrot tempel te bezoeken en zijn ook nog als aapjes (letterlijk! Langs touwen en lianen) naar boven geklauterd om het uitzichtpunt van Railay te bezoeken. Dan heb je daarna je middagje aan de ‘infinitipool’ op het dakterras van je hotel wel verdiend, toch?