Trots somt Mr. Hans het rijtje voor ons op, dat hij zich nog herinnert van de lagere school. ‘Goedemorgen meneeeeer, goedemiddag meneeeeer, hoe maakt u het?’ Inmiddels is het lespakket gelukkig veranderd. De schoolgaande jeugd leert tegenwoordig Engels, Mandarijn en Japans, handig voor de toeristenindustrie. We zitten in het ‘kantoor’ van Mr. Hans, de tussenpersoon die ons door het hotel is aanbevolen voor het regelen van onze reis van het Tobameer naar de orang oetans in het noorden van Sumatra. Het kantoor is gevestigd in de winkel van zijn zuster (‘we are family business’) die koffie en eten verkoopt, en bestaat uit een oud bureau waarvan de ladenkast en poten zijn bekleed met goudpapier. Op het blad prijkt een bureaukalender en in de lade heeft hij een kwitantieboekje waarin hij nu de gegevens van onze transfer schrijft. Mr. Hans regelt de deeltaxi’s naar de verschillende toeristenbestemmingen: comfortabeler dan de bus en goedkoper dan een privéauto, dus precies in ons straatje. We zijn tenslotte ‘flashpackers’ in plaats van backpackers: backpackers met een wat ruimer budget, maar geen luxe reizigers. De laatste drie jaar zijn erg moeilijk geweest voor de regio waarin de toeristenindustrie groot is, verteld Mr. Hans. Van de een op de andere dag vielen alle inkomsten weg, maar kennelijk is de Indonesische overheid wel bijgesprongen door het verstrekken van voedsel en geld aan de armsten. Nu komt het toerisme gelukkig, zij het langzaam, weer op gang.

Vanuit Koh Lipe voeren we naar Langkawi, waar we zonder problemen Maleisië binnenkwamen. Tijdens het vele wachten op deze reisdag gingen we hard aan de slag om accommodaties en vervoer voor de komende 2 weken te plannen en te regelen. Het leek bijna een werkdag , soms is reizen hard werken! Aangekomen op Langkawi, maakten we vanuit ons prima hotel met zwembad een aardige scootertocht over het eiland en gingen we kanoën in de mangroven. Het hele idyllische beeld dat wij vooraf van Langkawi hadden werd echter niet bewaarheid, maar mogelijk kwam dat omdat wij niet voor een vreselijk duur vijf-sterrenresort hadden gekozen. Omdat de veerboot naar Georgetown al een tijd uit de vaart bleek, boekten we daarna een vlucht naar Georgetown om te voorkomen dat we via een omweg van twee veerboten of veerboot/bus een hele dag onderweg zouden zijn. In Georgetown kwamen we in een compleet andere wereld in vergelijking met het eilandhoppen van de laatste weken! Ontbijten met kwark met muesli in een hippe jampot met een latte na, wandelen langs architectonische en culturele hoogstandjes, museumbezoek en, zoals ook de locals doen, in de rij staan bij Chinees restaurant Teksen voor een culinair hoogstaand avondmaal. We kozen voor ‘porkbelly’, een gerecht dat we thuis NOOIT zouden nemen, maar wat hier inderdaad heerlijk smaakte. En ‘chairman Mao’s favorite dish’ ook nog, zoals een jong Amerikaans stel – echte ‘foodies’ zoals ze zichzelf betitelden – dat door ons na een poos wachten was uitgenodigd om de vierpersoons tafel met ons te delen, wist te vertellen. Zij hadden vooral veel gegeten in de paar dagen die ze in Georgetown hadden doorgebracht, maar zouden voor hun vertrek de volgende middag toch ook nog snel een cultureel uitstapje gaan maken. In Georgetown leerden we veel over de immigratiegeschiedenis van de Chinezen en de invloed die dit op de stad heeft gehad. Erg interessant. Ook bezochten we een grote tempel aan de rand van de stad, Kek Si Lok, en een natuurreservaatje, The Habitat, op Penang Hill, beide met de lokale bus. Supergoedkoop en verder net zoals thuis. Het was wel weer even wennen aan de mondkapjes, zeker bij 32 graden!

Vanuit Georgetown vlogen we, volgens planning, in een klein uurtje naar Medan op Sumatra, waarna we direct een deeltaxi vonden naar het Tobameer. Helaas arriveerden we daar net nadat de laatste veerboot naar het plaatsje Tuktuk (geen grap) op het eiland Samosir, the place to be aan het Tobameer, was vertrokken. Daarom aangebeld bij het dichtstbijzijnde hotel (ze waren kennelijk dicht, maar wat moet je anders? In het donker, te voet, met je inmiddels door het opraken van diverse toiletartikelen gelukkig al iets minder zware rugzak op je rug en geen idee welke alternatieven er zijn want internet voor Indonesië hadden we nog niet geregeld) voor een kamer. Voor een zacht prijsje konden we kiezen uit verschillende opties, allemaal even deprimerend, groezelig en zonder ontbijt, maar gezien de omstandigheden hadden we niet veel keus. Dus gewoon flink zijn, niet teveel over nadenken, morgen weer een dag. Bij een nabijgelegen supermarktje nog snel een pakje crackers, een pot Nutella en wat frisdrank gescoord voor het avondmaal, en daarmee waren onze backpackerskills weer uit de mottenballen. Helaas bleken we die ook de volgende dag, na een stralend zonnige overtocht over het prachtige Tobameer naar Tuktuk, nog nodig te hebben, want het in de Lonely Planet en op allerlei websites zo positief gereviewde guesthouse dat we hadden geboekt, bleek (door de Coronapandemie?) behoorlijk in verval geraakt. We besloten het een nachtje aan te kijken, gingen ondertussen – zoals het goede backpackers betaamt – zwemmen bij het naastgelegen dure hotel, en besloten de volgende dag om te verhuizen naar een betere accommodatie. Een behoorlijke opluchting na twee nachten treurnis! Alweer met een scooter verkenden we de omgeving, gekenmerkt door Batakdorpen met houten huizen met mooie puntdaken, (veel!) christelijke kerken, rijstveldjes en familiegraven op eigen grond, ondertussen genietend van de mooie uitzichten over het enorme Tobameer.

En nu zitten we op de veranda van ons houten huisje in het jungledorp Bukit Lawang uit te kijken over de rivier en het oerwoud aan de overkant daarvan. Na een lange reisdag gisteren, met het nodige oponthoud en, ongeveer een halfuur voordat we onze bestemming zouden bereiken, nog een lekke band in het donker, zijn we gearriveerd in onze - dit keer prima - budget accommodatie. Alles is heel en werkt, het is superschoon, het personeel behulpzaam en vanochtend zijn we gewekt door een groep apen die het dak van ons met golfplaat afgedekte huisje denderde . Zo hoort reizen te zijn! Morgen hebben we een tweedaagse jungletrekking (deluxe hoor, we zijn tenslotte flashpackers, dus geen tent maar een junglehutje om in te slapen) voor de boeg. Jullie horen ervan!