We zitten in de smalle kamerplantentuin van ons hotel en genieten onder het genot van een blikje cider van de zon. Drie etages boven ons zitten twee Chinezen op het balkon en luisteren naar een muziekje. Het Duitse stel dat met de bus naar de Cameron Highlands kwam ligt, net als gisteren, in hun halfdonkere kamer op bed te lezen met de deur open. Zij lijken het matig naar hun zin te hebben hier, zonder eigen vervoer, en blijven maar liefst drie dagen. Zo nu en kan komt de vrouw uit het hol, beperkt zich dan – zo nodig - tot een heel kort babbeltje en trekt zich daarna schielijk weer terug. En dat terwijl het vandaag een stralend zonnige dag is in deze heerlijk koele bergen! Desondanks lijkt ook hier het weer wat van slag. De uitbaatster vertelde ons dat het de dag voor onze aankomst zo hard geregend heeft dat er overal kleine aardverschuivingen waren, terwijl dit toch de droogste en warmste tijd van het jaar is in deze regio. Erg ongewoon dus, maar gelukkig hebben wij tot op heden weinig last van de regen gehad op een gigantische onweersbui in Ipoh na, net op het moment dat we met ons wasgoed op weg waren naar de wasserette. We moesten bijna 3 kwartier schuilen voordat we verder konden, maar werden wel vermaakt door 2 straathonden die met een uit het overstroomde riool gevluchte rat speelden door deze aan zijn staart op te pakken en ermee over de straat te rennen.

Maar nog even terug naar Bukit Lawang. Onze jungletrekking was door de vochtige hitte pittig, maar succesvol. We kwamen naar Sumatra voor de orang oetans en die kregen we ook te zien. Prachtig om die iconische dieren in hun natuurlijke omgeving en gedrag te mogen aanschouwen! In het gezelschap van een Canadees echtpaar van ongeveer onze leeftijd en drie gidsen, trokken we twee dagen door de jungle en zagen we behalve de mooie natuur en ongelooflijk rijke flora verschillende apensoorten en wat andere dieren. We prezen onszelf wel gelukkig dat we voor de ‘deluxe’ trekking hadden gekozen, want in de enorm klamme omgeving was de kampeerplek die we passeerden een verre van idyllische slaapplaats ondanks de mooie locatie aan een riviertje. We waren dus heel blij dat wij er slechts lunchten en vervolgens verder trokken naar ook zeer eenvoudige, maar desondanks veel comfortabeler ‘jungalow’ een stuk verderop! Aan het einde van de tweede dagwandeling hesen we onszelf in een grote rubberen band, om met het nodige gespetter en gejoel de rivier af te raften naar Bukit Lawang. Drijfnat kwamen we in het dorp aan, maar omdat dat daar aan de orde van de dag is keek niemand ervan op dat wij soppend en druipend terugliepen naar ons hotel voor een douche en droog pak.

In Medan, waar we bij aankomst op de luchthaven een heel bureaucratisch circuit hadden moeten doorwerken om Indonesië binnen te mogen, checkten we verrassend snel in voor onze vlucht terug naar Georgetown waar we rond middernacht in ons hotel arriveerden. Voor de volgende dag stonden nog wat culturele ‘restjes’ op het programma, waar we eerder geen tijd voor hadden gehad en die we dit keer in de blakerende zon bezochten. Opnieuw verbaasden we ons over allerlei zaken die we al eerder hadden gezien en die voor ons Nederlanders ongewoon zijn. Zo draag je op de scooter je jas achterstevoren (rugpand op je buik), vermoedelijk tegen de wind? Vruchtensap drink je uit een plastic zakje dat je handig mee kan dragen en waar aan de bovenkant een rietje uit steekt. De katten hebben hier korte staarten, vaak met een knik naar rechts of links en als je vaak naar de McDrive gaat dan krijg je een McDo VIP-sticker op de voorruit van je auto. Oh ja, en de muziekles op school (tegenover onze hotelkamer ) begint om 7.10 uur met saxofoon en doedelzak?! Maar ook de smartphone verslaving van de Aziaten, die nog erger lijkt dan bij ons. Je kunt geen restaurant bezoeken of hele gezinnen zitten zwijgend met elkaar aan tafel, ieder geboeid door wat er op de eigen smartphone passeert. Als het eten dan arriveert, buigt men zich diep over de borden of kommen (soms bijna met de kin in het eten) om het eten naar binnen te werken. In Maleisië is het daarbij kennelijk de gewoonte om je noodles met je stokjes op je lepel te leggen (je-weet-wel: zo’n porseleinen Chinese lepel die altijd te groot is voor je mond) en daarna naar binnen te slurpen. Eten is hier erg belangrijk en kan in smaken uit alle windstreken. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat onze Westerse keuken er daarbij qua smaak en variatie zeer bekaaid vanaf komt met z’n vette happen (hamburger, pizza, patat, etc.). We laten ons het Aziatische eten dus goed smaken, ondanks dat we het soms moeilijk vinden om te beslissen waar te eten. En zo eten we soms op één dag ’s ochtends een bammetje met aardbeienjam en roerei, ’s middags bij de Koreaan, een ‘Danisch’ gebakje bij de thee en ’s avonds Japans. Maar ondanks alle indrukken, alledaags zowel als cultureel, zijn we nog steeds een beetje op zoek naar het ‘echte Maleisië’. We zien veel Chinese invloeden, zaken uit India, Westerse trekjes, maar wat is nu geen ‘import’? Anderzijds is dat misschien net zo’n lastige kwestie als het opsommen van wat typisch Nederlands is als je van de cliche’s als tulpen, molens en klompen weg wilt blijven, dus we maken er maar geen halszaak van en genieten van wat we tegenkomen.

Ook is het opnieuw weer even wennen: mondkapjes. Bij 32 graden niet altijd een pretje. Gelukkig is men er niet erg streng op. Na Georgetown reisden we met de bus naar Ipoh, een aardige stad met wat historische bezienswaardigheden uit de periode van de succesvolle tinmijnbouw, die daarnaast bekend staat om – jawel! – het goede eten en de White Coffee: een ‘drie-in-een’-koffie van in margarine gebrande koffiebonen, geserveerd met melk en suiker. Beetje zwaar, maar wel lekker. Met een huurauto vertrokken we vanuit Ipoh voor een paar dagen naar de Cameron Highlands, waar we de afgelopen dagen genoten van de fotogenieke theeplantages, een bos vol mossen op een bergtop en scones met aardbeienjam en clotted cream, een overblijfsel uit de tijd van de Engelse overheersing. Morgen gaan we hier nog een halve dag wandelen met een gids en reizen daarna via Ipoh (om de auto weer in te leveren) met de bus naar Malakka voor een nieuw cultureel avontuur met zwembad Dat kon er wel af nu we inmiddels € 1200 terug hebben gekregen van Qatar Airways voor ons geannuleerde vlucht van 1 januari!