Met enige weemoed neem ik afscheid van mijn oude reisgenoot. Na een jarenlange trouwe dienst en veel gezamenlijke avonturen is deze nu zodanig gewond geraakt dat herstel niet meer mogelijk is. Hoewel beduimeld en, ondanks een recent bezoek aan de wasserette, een beetje viezig, waren wij sinds jaar en dag onafscheidelijk in het buitenland. Maar nu is daar een einde aan gekomen. Mijn favoriete reishandtas heeft een flinke scheur opgelopen en komt daarmee aan het einde van diens carrière. Inmiddels is een nieuw exemplaar, in de juiste kleur, maat en prijs gevonden en dus laat ik met enig schuldgevoel mijn trouwe maatje achter in de vuilnisbak van ons hotel in Kuala Lumpur.

Vanuit ons hotel midden in Chinatown verkenden wij het westers aanvoelende KL. We liepen er wat gekreukeld bij want onze kleren, die we deze keer weer eens hadden laten wassen in plaats van zelf een uur lang naar de draaiende trommel te zitten kijken, waren niet helemaal ‘spic and span’ van de laundry service teruggekomen. Desondanks aten we in het KLCC park we weer eens op een echt terras (dat voelt toch anders dan een pop-up eettentje op de stoep van een drukke straat), keken we naar de Light & Soundshow van de fontein en keken we naar een bedelaar die, met een ziek (?) broertje op schoot, in de tijd die wij nodig hadden om een colaatje te drinken een Maleisisch dagloon van 80 ringgit (zagen wij in een wervingsadvertentie voor een tuincentrummedewerker) binnen roeide. Onze cynische conclusie was dan ook dat zijn auto wel om de hoek zou staan. Verder verbaasden we ons over de taferelen aan het hotelontbijt: kinderen die gezellig in hun pyamaatje in de ontbijtzaal aan tafel zaten bij ouders die genoten van een ‘half boiled egg’ dat niet, zoals wij dachten, een heerlijk zachtgekookt eitje is maar een kort gekookt, slijmerig ei blijkt te zijn dat je leeg slurpt of over je rijst heen gooit. Later hoorden we dat die traditie was ontstaan in een periode waarin een groot gebrek was aan brandhout. Hoe dan ook, geen lokale gewoonte die wij ons eigen gemaakt hebben en die er ook toe leidde dat we tot twee keer toe buiten de deur gingen ontbijten.

Na het bezoeken van de andere grootstedelijke attracties en de verrassende Batu caves (grottempels), veelal tegen een luttel bedrag met de ‘Grab’ (vlg. Uber) waarvan wij inmiddels groot fan zijn of de metro, namen wij afscheid KL en van Maleisië en begonnen we aan de laatste ‘etappe’ van onze reis: een bezoek aan Java en Bali. Ons bezoek aan Java begonnen we in Magelang, het dorp van de Borobudur, waar het de eerste ochtend werkelijk pijpenstelen regende .Onze eerste ervaring met deze tempel van wereldfaam was dus teleurstellend, maar gelukkig klaarde het later op en konden we het monument later ook bij zonneschijn bewonderen. Helaas mag het (op dit moment) niet meer beklommen worden, dus we moesten ons tevreden stellen met het lopen van rondjes er omheen. Maar niettemin: indrukwekkend, ondanks dat wij steeds op de foto moesten met lokale toeristen en voortdurend geïnterviewd werden door studenten Engels, die iedere westers uitziende toerist belaagden om aan hun schoolopdracht te kunnen voldoen. Vermoeiend en, op enig moment, ook vervelend, ondanks dat wij alle begrip hebben voor de leergierigheid en het nut van dergelijke opdrachten. Ook enkele andere tempels in Magelang, die (driewerf hoera!) om onbegrijpelijke redenen niet konden rekenen op de belangstelling van de lokale toeristen, waren ook een bezoek waard en we konden op ons dooie gemak rondkijken.

In Yogyakarta, dat een totaal andere sfeer had dan het ‘ordelijke’ KL, hadden we wat moeite om ‘the place to be’ te vinden. Vermoedelijk ook omdat het laagseizoen is in Indonesië - en wij daarnaast vermoeden dan ook hier het herstel van het (westerse) toerisme na de Coronaperiode wat traag op gang komt - waardoor er relatief weinig toeristen in de stad waren. De stad kent een paar attracties waarvan de belangrijkste dicht bij elkaar liggen (zoals Kraton, Waterpaleis, fort Vredeburg). Maar de meeste accommodatie en restaurantjes liggen in twee andere delen van de stad, te ver uit elkaar om te lopen (en buiten dat: stoepen ontbreken vaak en langs de straat lopen terwijl is razend drukke verkeer langs je heen suist is niet alleen onverstandig maar in de warmte ook nog onaangenaam). Bovendien bleken vrijwel alle grote attracties op maandag dicht te zijn, dus het was nog een hele puzzel om onze tijd zo in te delen dat wij toch de meeste dingen konden bezoeken. Naast de bezienswaardigheden in het stadscentrum, bezochten wij ook de mooie Prambanantempel (helaas ook weer druk bezocht door fotograferende en interviewende studenten Engels), waar we onder leiding van een gids een leuke fietstocht door de rijstvelden daar omheen maakten en ’s avonds een voorstelling van het Ramayanaballet (traditioneel Javaanse dansvoorstelling) bezochten. Verrassend was het bezoek aan het Affandimuseum, woonhuis en museum van de bekendste schilder van Indonesië. Inmiddels hadden we besloten geen bezoek te gaan brengen aan de Bromovulkaan, een volle dag reizen met de bus (en/of trein) vanuit Yogya en misschien ook wel omdat wij inmiddels wat blasé zijn geworden door al onze reizen en daardoor geen zin meer hebben om midden in de nacht op te staan om vulkanen te gaan beklimmen voor een (vermoedelijk zeer bewolkte) zonsopgang. Daarom reisden we direct door naar Denpasar (Bali), om van daaruit de boot te nemen naar Nusa Lembongan, een eilandje aan de zuidkust van Bali. En daar zitten we nu in een mooie hut met ruim terras, met uitzicht op het zwembad en, daarachter, de zee. Met op de achtergrond het geluid van de golven die op de rotskust slaan en, dichterbij, het ‘gekwaak’ van een gekko die ons komt bevrijden van mugjes en andere vliegbeestjes (die er gelukkig weinig zijn in dit seizoen), maken we plannen voor onze laatste twee weken hier. We gaan op weg naar het afscheid van onze heerlijke sabbaticalreis!