We zijn weer thuis! Na een zeer voorspoedige terugreis en een hartelijke welkom van (schoon)moederlief op Schiphol, zitten we enigszins bedrukt naar de gestage regen te kijken die uit de grijze lucht valt. Het is weer even wennen om de hele dag binnen te zitten na een buitenleven van 3 maanden, waarbij je ook tijdens een regenbui gewoon van de heerlijke temperatuur geniet. De jetlag hakte er enorm in deze keer. Maar vandaag zijn we voor het eerst weer een beetje bij de tijd, waarbij de overgang naar de zomertijd voor ons heel handig uitkomt.

We hebben genoten van ons verblijf op Gili Air. Na de vele indrukken van de afgelopen 2,5 maanden was het heerlijk om een paar dagen niks te doen en het resort nauwelijks af te komen. Met ontbijt, lunch, happy hour en diner op het strand (letterlijk op het strand, zodat je heerlijk met je tenen door het zand kon woelen onder het eten) en een mooi uitzicht op zee, Gili Meno en Lombok was er niet echt reden om nog actief te worden. Dus een wandelingetje kon er nog wel af, maar voor een snorkeltripje waren we al niet meer te porren, kortom: relaxen 2.0. Eens zien hoe lang we dat volhouden als we weer thuis zijn. Ik vrees het ergste…

De twee-na-laatste dag van onze reis was een reisdag. Hoewel we eigenlijk al wisten dat de boot (veel) later zou arriveren dan de aangegeven tijd van 11 uur gingen wij, gewoontegetrouw, natuurlijk toch keurig op tijd naar de haven. Om vervolgens tot 13.15 te moeten wachten tot de boot arriveerde. Inmiddels was het gaan regenen, zodat het aan boord lastig was om een plaatsje te vinden. De boot doet onderweg meerdere bestemmingen aan, waar steeds mensen op en af stappen. Normaliter gaan veel mensen dan graag buiten op het dek zitten, maar door de regen waren alle passagiers naar binnen gevlucht, al dan niet drijfnat van de eerdere etappe in de regen buiten op het dek. Na enig zoeken vonden we nog vrije stoelen in twee rijen achter elkaar. Terwijl Roland aan de praat raakte met een Duitse jongen, zat ik ingeklemd tussen een paar vrijwel naakte jongeren uit Rusland en Scandinavië. De schaars geklede luitjes hadden eerst buiten gezeten, waren daar flink natgeregend en nu naar binnen gevlucht, waarbij ze zoveel mogelijk natte kledingstukken uit hadden gedaan. Toch wel wat confronterend, om net na je 55 verjaardag, met veel moeite licht getint en met (zoals altijd) wat meer kilo’s dan de voorkeur heeft tussen die strakke, prachtig gebruinde lijven te zitten. Dan voel je je ineens wel een beetje een ouwe tut. Maar wel een ouwe tut die heerlijk bijna drie maanden in het zonnige zuidoosten Azië heeft doorgebracht. En dat relativeert dan weer behoorlijk! Na de, door al het vocht nogal benauwde, boottocht arriveerden we in Padangbai, waar talloze taxichauffeurs nog voor het aanmeren van de boot al op de kade al roepend klantjes stonden te werven. Waar we eerder op onze reis steeds de vraag ‘Where are you from?’ moesten beantwoorden, was de kreet nu steeds, zoals overal op Bali: ‘Where are you going?’. Dat was echt opmerkelijk anders dan op alle andere bestemmingen waar we zijn geweest. Kennelijk zijn de Balinezen commerciëler aangelegd dan anderen, want afhankelijk van je antwoord kreeg je dan vervoer, accommodatie of excursies aangeboden. Ons antwoord ‘To the airport and then home!’ verloste ons gelukkig van veel belangstelling, hoewel een enkeling ons nog probeerde vast te houden met de vervolgvraag ‘What time your flight?’. Maar gelukkig stond onze – inmiddels – bekende taxichauffeur mr. Putu ons al keurig op te wachten aan de haven, dus het kribbige ‘None of your business’ dat steeds op het puntje van mijn tong lag, kon ik gelukkig binnen houden. Tegen het invallen van de schemering arriveerden we in het hotel naast de luchthaven van Denpasar, moe van de lange, warme reisdag. We werden beloond met een gratis upgrade naar een suite, met een zee van ruimte. Toch leuk! Nog eenmaal telde Roland de tonnen roepia’s in de portemonnaie, om te berekenen of we het hotel cash of met de creditcard moesten afrekenen. Toch frappant hoe snel we gewend raakten aan de waarde van vreemde valuta. Een hoofgerecht van 120.000 roepia (ongeveer €7,35) vonden wij erg duur en bij een colaatje van 25.000 IDR (€ 1,52) op het terras trokken wij onze wenkbrauwen op. Totdat je op Schiphol 3 koffie met appelgebak gaat afrekenen á € 34,50. Bij Starbucks weliswaar, maar dan nog. Dan sta je weer met beide benen op Nederlandse bodem.

Wij kijken met veel plezier en prachtige herinneringen terug op onze heerlijke reis en deze sabbaticalperiode en hebben ook genoten van jullie reacties en de wetenschap dat jullie met ons meereisden. Wij gaan gauw weer sparen voor de volgende!